Obóz zagłady w Sobiborze (SS-Sonderkommando Sobibor)
Sobibór w czasie okupacji znajdował się w powiecie Chełm (Kreishauptmannschaft Cholm) w dystrykcie lubelskim (Distrikt Lublin) Generalnego Gubernatorstwa (Generalgouvernement), niedaleko linii kolejowej Chełm–Włodawa.
funkcjonował pod nazwą SS-Sonderkommando Sobibor od początku maja 1942 r. do połowy października 1943 r. jako jeden z trzech związanych z realizacją (Aktion Reinhardt) – zagłady Żydów w . Podlegał dowódcy i policji w dystrykcie lubelskim Odilo Globocnikowi, kierującemu akcją „Reinhardt”. Sobibór był zaplanowany jako miejsce eksterminacji Żydów z dystryktu lubelskiego . Transporty z Żydami z Lubelszczyzny kierowano tu od maja do października 1942 r. Od listopada 1942 r. do października 1943 r. przybywały do Sobiboru transporty z Żydami z Holandii, Francji, Belgii, a od września 1943 r. z ZSRR. Ofiary uśmiercano w czterech komorach przy użyciu gazów spalinowych z silników dieslowskich. Zwłoki grzebano w masowych mogiłach, tzw. dołach śmierci. Od końca 1942 r. rozpoczęto palenie zwłok ofiar, zarówno z bieżących transportów, jak i ciał wcześniej pogrzebanych w dołach śmierci. Trwało to aż do jesieni 1943 r.
Komendantami obozu w Sobiborze byli kolejno: SS-Hauptsturmführer Franz Stangl oraz SS-Hauptsturmführer Franz Reichleitner. Załogę stanowili esesmani oraz strażnicy z obozu szkoleniowego
w Trawnikach.Zgodnie z zarządzeniem Heinricha Himmlera z 5 lipca 1943 r.
miał zostać przekształcony w (Konzentrationslager Sobibor), w którym więźniowie mieli pracować w warsztatach naprawczych amunicji i broni. 14 października 1943 r. wybuchł w Sobiborze bunt więźniów, zbiegło ok. 300 osób. Wiele z nich zginęło podczas pościgu. Bunt przyspieszył decyzję o likwidacji obozu. Do rozbiórki urządzeń obozowych i zacierania śladów skierowano więźniów ze zlikwidowanego obozu zagłady w Treblince.W Sobiborze zginęło ok. 250 000 Żydów.